Vrijheid gezocht

Sara en Ammar zijn weer terug in Nederland. Na twee jaar ge­dwon­gen verblijf bij hun vader in Syrië en na hun vlucht naar de Ne­der­land­se ambassade nog een half jaar wachten op de uit­komst van talloze on­der­han­de­lin­gen zijn ze dan eindelijk terug. Eindelijk vrij.

 

Gekocht. Want in de con­for­mis­tische wereld krijg je vrijheid niet voor niets. Die moet je met veel mar­chan­de­ren kopen. Of met mentaal, eco­no­mi­sch of fysiek geweld af­dwin­gen. Con­for­misten zijn rare wezens. Ze han­de­len in vrijheid. Ze hebben zich troyaans laten overhalen om hun keu­ze­vrijheid, hun vrijheid van me­nings­ui­ting, van gevoel, van geweten en contacten te laten af­pak­ken in ruil voor respect, mar­chan­deer­macht en eco­no­mische en emo­tio­ne­le privileges. Daarom zitten ze altijd op een lijn met het opperste gezag. Een opperst ge­zag dat zich alles mag per­mit­te­ren zolang het zich maar con­for­meert aan het baas boven baas gezag. Of uit naam van het baas boven baas gezag handelt. En als dat baas boven baas gezag er niet (meer) is dan is hij of zij de baas. Conformisten voelen zich dan ook altijd heel verantwoordelijk, sociaal en ge­we­tens­vol, ze han­de­len immers uit naam van confomistische ouders en bazen. Zolang ze die maar gehoorzamen en kopiëren zijn ze anar­chis­tisch vrij. Net als op het plezier­eiland van Pinokkio. Alleen tot hoever en voor hoelang? Het opperste gezag bepaald im­mers de grenzen. Bepaalt immers tot hoever ze vrij mogen zijn. En voor hoelang. Bepaalt immers wie wel en wie niet vrij mag zijn. Want de een mag meer dan de andere. De rijken mogen meer dan de armen, mannen mogen meer dan vrouwen en uitverkorenen mogen meer dan ongewensten. Lo­gisch he dat con­for­mis­ten zo hun best doen om in de ogen van uitver­kore­nen zo geliefd mogelijk te zijn, dat ze zich uit de naad werken voor het narcistisch gezag. Dat ze zoveel moeite doen om de fun­da­men­tele rechten van ieder mens - respect, per­soons­gebonden vrij­heid en een gelijk-waardige plaats in de maatschappij - te ver­die­nen terwijl ieder mens er gratis recht op heeft. Of niet soms?

 

Gelukkig zijn er ook nog kleine en grote mensen die niet con­for­me­ren. Die zelf logisch naden­ken en re­delijk af­stem­men en op besis daarvan hun koers bepalen. Die anderen helpen dat ook te doen. Kleine mensen als Sara en Ammar en grote mensen als de Nederlands ambassade en anderen. Ook als het niet makkelijk is. Ook als de weg smal en vol kron­kels en ob­sta­kels is. Ook als je daar op kor­te ter­mijn een prijs voor be­taalt. Want dat wat het op lange termijn oplevert is meer dan de moeite waard. Sara en Ammar zijn daar een voor­beeld van.