Herhaling. Het is zo oud als de oerknal. Alles is in fete herhaling. Een steeds weerkerende herhaling van beweging en rust. Van dag en nacht, zon en maan, eb en vloed, zomer en winter en warm en koud. Ergens op die herhalende weg naar nu ontstond het geheugen: de herkenning van 'hee, dit heb ik eerder meegemaakt'. En daarmee het bewustzijn [het komt en gaat]. En de stap naar coördinatie [eerst komt dit en dan gaat dat]. En selectie [dit is fijn en dat is niet fijn]. En sturing [ik wil dat dit komt en dat gaat]. En geautomatiseerde regelingen [als ik dit doe komt dat].
Die ons vervolgens de culturele gewoonte das blijkt om te doen. Een magnetische strop. Want aangenaam of niet, de herhaling heeft vertrouwen gewekt ['kijk daar is ie weer'], heeft ons een valse rust gegeven ['straks komt ie weer'], heeft ons bewustzijn magnetisch gefocust op aangename en onaangename herhalingen [als ik dit doe is het aangenaam en als ik dat doe word het onaangenaam]. Heeft ons een aangenaamheden zoekende, onaangenaamheden vermijdende richting ingestuurd. En ons zelfbestuur daarmee in aangename en onaangename herhalingen gevangen. Helemaal (on)bewust geautomatiseerd.
En de selecteur verwacht van de bestuurder dat die de geselecteerde voorkeuren in geautomatiseerde herhalingen laat volgen. En de geautomatiseerde regelingen verwachten dat de bestuurder intrinsiek zal kiezen voor aangename selecties. Heel aards, maan-dag in zon-dag uit. Maan-d na maan-d. Zonnejaar na zonnejaar. Ons hele leven lang.... zitten we exentriek aan die extrinsiek geselecteerde, intrinsiek bestuurde automatiseringen vast-gemagneet. Dag, net ontwaakt bewustzijn. Dag zelfbestuur.