You are here

Genetische identiteit-en-besturen-strijd

Elze's picture
Iedere identiteit is zowel een eigen afge­grensd be­stu­rings­sy­steem als wel onderdeel van een groter be­stu­rings­sy­steem. Je maakt als identiteit dus ongewild deel uit van een ander, grotere identiteit. Je kunt er echter ook voor kiezen om sa­men te werken. Om stoffen en taken uit te wis­selen bijvoorbeeld. Dan trek je an­deren naar binnen of laat je die toe in je eigen systeem. Laat je andere mi­to­chon­driën de mi­to­chon­dri­a­le energiecentrale en voort­plan­ter zijn bij­voor­beeld. Plant­en, schimmels en insekten doen dat ook. Die maken ook gebruik van het besturingssyteem van anderen. Zo is de ene besturings­dienst de ande­re waard. Maar dat kan zich ook tegen je keren. Stel je voor dat die ander het voor gezien houdt. Dat die zich niet ge­res­pec­teerd voelt in jouw identiteit. Zo'n mito­chon­driale ener­gie­centrale bij­voor­beeld. Want mitochondriën ver­trou­wen niemand. Dat krijg je als je opgroeid in een anar­chie. Daar geldt immers het recht van de sterk­ste. Anarchisten houden immers geen re­ke­ning met de keu­zes van anderen, die bui­ten anderen 'gewoon' uit­ als het hun uitkomt. 'Eigen schuld, moet je je jezelf maar beschermen', zeggen ze, 'ieder mens is gelijk maar je moet wel voor je­zelf opkomen want de ene is sterker en slimmer dan de andere, dat heb je maar te accepteren'. En dat doe je dan. Je gaat jezelf pant­se­ren met een dub­bele membraam, wordt super alert wie jouw wat pro­beert aan te doen en ver­trouwt nie­mand meer, en al helemaal geen anarchisten want die hebben die baby en dat kind dat je eens was er grandioos inge(s)luisd, zij waren immers sterker. 
 
Maar als je iden­titeit ooit, lang gele­den is weg­ge­drukt en op­ge­slokt door an­de­ren staat dat wel in je ge­ne­ti­sche ge­heu­gen gegrift. Dat ben je echt niet vergeten, al lijkt dat misschien zo. Je hebt alleen van de nood een deugd gemaakt en je [voorlopig] neergelegd bij het anar­chis­tisch ge­dic­teer­de recht-van-de-sterk­ste principe. Daarom hebben mito­chon­driën geen anderen nodig. Ook niet voor de voortplanting. Dat doen ze zelf wel...., on­ge­slach­te­lijk. Ze zijn toch niet gek. En daar sta je dan, als anarchistisch uitbuitende, eukaryotische mitochondrion. Half uit­gekleed. Je dacht zo slim te zijn he, door anderen het vuile werk te laten opknappen en zelf de 'bestuurder' uit te han­gen. Ben je net aan al die energiek voort­plantende dien­sten ge­wend, zit je daar met een on­vol­le­dig wer­kend be­stu­rings­sys­teem opgescheept omdat je ge­ïn­ter­neerde mitochondrion ontsnapt is. Moet je dat allemaal weer zelf opknappen ze­ker. Of iets nieuws verzin­nen om aan je energiek voortplan­ten­de trekken te ko­men. He bah, het was net zo makkelijk. Je voelde je net zo lekker groot en on­afhankelijk, ook al was dat maar schijn omdat je alleen maar groot was dankzij die tig slaafse bondgenoten die je om je heen ver­za­meld had. En nou ben je weer terug bij af. Gedsie. 
 
Tenzij... je de diensten ex­tern zoekt. Gedraag je je 'gewoon' als vi­rus­. Heb je alleen maar een [mi­to­chon­dria­le] gast­vrouw­cel nodig om je voort te planten. Maar die moe­t je wel eerst zien te vero­ve­ren. Moet je op troyaanse wijze jouw be­stu­ringssysteem aan die van haar zien te koppelen, zoda­nig dat het niet opvalt. Regelt de gastvrouwcel, zonder dat ze het in de gaten heeft, jouw voort­plan­tingswerk. Daarna kan ze worden vernietigd. Weg ermee, want als ex-mito­chon­dri­a­le, uitgeklede eukaryoot voel je je nog steeds kwaad over die ont­snap­pings­truc van die stomme mitochondrion. Wat denkt ze wel!! En dat rea­geer je graag dodelijk af op 'jouw' veroverde voort­plan­tings­cel­len. Maar ja, dat blijkt ook niet handig want voor je het weet heb je geen cel meer over. Zit je weer met hetzelfde pro­bleem. Moet je weer iets nieuws bedenken. 
 
Wat dacht je van een zaadcelvermomming? Die doet hetzelfde als de virus maar dan heet het ge­slach­te­lijke voort­plan­ting. Met een eicel. die op vi­ra­le wijze zo is ge­con­di­tio­neerd dat ze alles doet wat de zaadcel wil. Lijkt het. Want mito­chon­driaal moet ze niets van je heb­ben. Mitochondriaal herinnert ze zich jouw tro­yaanse trucjes maar al te goed. Daar­om leveren haar mi­to­chon­driën ook een macht­strijd op le­ven en dood. Maar ach, dat is geen pro­bleem, dat zijn maar mito­chondriale knecht­jes. Die mogen de reis er naar toe regelen en dan mag zij ze uit­scha­kelen. Zal jouw een zorg zijn. Zijn maar mito­chon­dri­ale con­cur­ren­ten nietwaar. Op­geruimd staat netjes. En zo kwam jij, eukaryotisch uitgeklede virus, vermomd als Y-chromosoom met inge­bouw­de tes­tos­te­ron bij de (ei)cel aan­zet­ten. En ze trapte erin. Dacht je. Want binnen de kortste keren had ze dankzij jouw aan­gekoppelde besturingstrucje de X-chromosome rest geregeld. Om er­voor te zorgen dat er ook vol­doende X-jes geproduceerd wor­den mocht jij één van haar een Xjes voor jezelf. Die kopieer je er steevast bij. Krijg jij altijd een XYtje en zij een dub­be­le X. 
 
Nou is dat mooi bestuurd of niet. Dankzij jullie troyaans 'samen­wer­kende' be­stu­rings­systeem is er één geza­men­lijk be­stu­rings­systeem uitge­rold. Dat is 3 maal Nx, want zij bemoeit zich overal mee. Ze is immers, zowel xy als xx. Daarom wordt er zodra dat systeem [eerst als zygote en later als embryo] goed func­tio­neert op basis van dit ge­za­melijke sys­teem weer gesplitst..... In euka­ryo­tisch gevi­ra­li­seerde mannetjes en pro­ka­ryo­tisch gemitochondrieerde vrouwtjes. Dank je wel voor je gast­vrijheid, doei, zeg jij, ex-vi­rus, ex-­mitochondrion, ex-­eu­ka­ryoot, ex-zaadcel. Tot de vol­gen­de keer...., zegt zij, ex-bacterie, ex-mi­to­chon­dri­on, ex-­pro­ka­ry­oot, ex-eicel stra­lend, want zij is apetrots; zij heeft het weer voor elkaar. Ze heeft je er gigantisch inge(s)luisd, je met je ei­gen bestuurlijke iden­titeis­wapens teruggepakt. Weer één iden­ti­teit in tweeën ge­deeld. Net als vroeger. Eén als hoof­d­elijke kern-­be­stuur­der en één als lijfelijke energie voortplantende pro­ducent. Alleen nu wat groter. En kijk eens wat een pro­duk­tie....­werk. Want dat is haar systeem om hoofdbestuurders een genetisch lesje te leren. Jij dacht dat haar werk niets om het lijf had? Maar je kunt mooi nog steeds niet zonder. Jij bent nog steeds een hoofdbestuurder van Nyx die zijn identiteit af­han­kelijk stelt van xx lijfeigenen die hoofd­be­stuur­ders ver­ant­woordelijk stellen voor het bestuursorgaan waar zij heer en meester over zijn. 
 
Met andere woorden, er is niets nieuws onder de genetisch bestuurde identiteitszon. De hoofd­be­stuur­der dicteert wat de lijfeigene dirigeert. 
 
Justice & Rules