You are here

Risico-inventarisatie

Elze's picture
De ramp met de MH17 [de vliegramp in OekraIne op 17-07-14] heeft het nog maar eens even on­be­hou­wen voor het 'voet­licht' gebracht: de Ri­si­co-­In­ven­ta­ri­sa­tie moet broodnodig worden geëvalueerd. Niet alleen wettelijk en or­ga­ni­sa­to­risch, maar ook in­di­vi­du­eel. Waar liggen de risico's, waar liggen grenzen wat toe­laat­baar is, wat doen we om risico's te ver­mij­den en wat zijn de acties als die worden overschreden.
 
Want in veel gevallen rotzooien we maar wat aan. Denken we 'dat het wel meevalt'. 'Dat het zo'n vaart niet loopt'. 'Dat de deskundigen het anders wel gezegd zouden hebben'. 'Dat de overheid er wel voor zal zorgen'. En welgemoed gaan we op pad. De weg op, de lucht in.... Want 'we hebben vertrouwen in 'de overheid', of 'die overheden', 'de deskundigen' of 'die deskundigen', 'het bedrijfsleven' of 'die organsaties', 'de me­de­mens' of 'die mensen'. Of in onszelf. Want zo stom zul­len zij toch wel niet zijn...!? En wij....., waar zie je ons voor aan? En al diegenen die dat allemaal niet zo vanzelfsprekend vinden, die niet zoveel ver­trou­wen hebben in de logica en redelijkheid van testosteronische heethoofden en sta­tus­zoe­kers, in des­kun­di­gen die denken dat ze wel gewaarschuwd worden door organisaties en over­heden, in organsaties die denken dat ze wel gewaarschuwd worden door deskundigen en overheden, in over­heden die denken dat ze wel ge­waar­schuwd worden door des­kun­di­gen en or­ga­ni­sa­ties en in individuen die zeggen dat ze weten wat ze doen, dat ze de ri­si­co's goed inventariseren, worden vierkant uitgelachen en belachelijk gemaakt met termen als ach­ter­doch­tig en pa­ra­noï­de en als on­des­kun­dig opzij geschoven. En al diegenen die het zekere voor het onzekere ne­men en hun eigen route uit­stip­pelen eveneens. Tot het mis gaat. Dan is Leiden in last. Dan blijkt het ineens logisch te zijn dat individuen, des­kun­di­gen, or­ga­ni­sa­ties en over­he­den de risico's niet goed hebben ge­ïn­ven­ta­ri­seerd. Dan kon nie­mand er iets aan doen en al diegenen die het voorzagen en [vergeefs] voorzeiden de mond gesnoerd met de beschuldiging dat ze egoïstisch zijn, dat zij niet goed gewaarschuwd hebben, of ze worden gewoonweg en-­mas­se genegeerd omdat het zo on­ge­mak­ke­lijk voelt om je fout te erkennen en een gezamelijke fout geen fout meer lijkt, maar een stom ongeluk of stom toeval.
 
Maar met dat soort conclusies leer je het nooit. Want als je geen zelfkritiek hebt, als je niet bij jezelf te rade gaat waar je individuele ver­ant­woor­de­lijk­heid eindigt en het collectieve begint, als je niet wil weten dat je gezamenlijk verantwoordelijk bent voor je cul­tuur, oftewel voor wet- en re­gel­ge­ving, blijf je risico's niet goed inventariseren, hoe mondig anderen je daar ook mee confronteren. Blijf je alleen maar denken aan korte termijn belang en maat­schap­pe­lij­ke voordelen, hoe ge­or­ga­ni­seerd anderen je ook wijzen op de korte en lange termijn con­se­quen­ties. Blijf je struisvogel spelen, hoe deskundig an­de­ren je ook iets duidelijk kunnen maken. Blijf je waarschuwingen negeren, hoe hard anderen ook mogen roepen. Dan blijven ze een roe­pen­de in de woestijn.... tot ze ermee ophouden. Want wie niet horen wil, wil alleen maar voelen. Die wordt ofwel door schade en schande, of nooit en te nimmer wijs.  
 
Justice & Rules